Een houten paard

Brocantes, Emmaus, vlooienmarkten, een snuffelhal, maar ‘last but not least’, Marktplaats. Het blijft nog steeds een waardevolle plek om leuke spullen tegen redelijke prijzen op de kop te tikken.

Voor mijzelf was ik op zoek naar een eettafel. Daarvan wordt genoeg aangeboden en na een week had ik hem gevonden: een goede maat, grenen hout, daar valt wat van te maken. Mijn bieding wordt geaccepteerd en ik krijg het vriendelijke verzoek om contact op te nemen met de verkopende partij, Bert. Dus dat doe ik.

Bert woont slechts een paar kilometer van mij vandaan. Dat is fijn. Ik krijg zijn adres en zeg nog: ‘Dat vind ik wel’. Dat wil zeggen, dat vindt Eva, mijn navi wel. Maar Bert wil daar niet naar luisteren. ‘Zo makkelijk is het niet’, zegt hij. Hij begint met zijn uitgebreide routebeschrijving. Ik ‘hum’ en ‘jaja’ wat. Maar dan heeft hij het ineens over een houten paard. ‘Een houten paard’, vraag ik, ‘is dat een club of een kroeg?’. Ik val door de mand als stadse dame, nog maar kort woonachtig op het platteland. ‘Nee’, bromt Bert binnensmonds met sterk platteland accent, ‘Het houten paard, is een houten paard. Dat is een paard……. van hout’.

Als ik die avond de duisternis intrek, mijn blik strak op de donkere dijk, ben ik blij met de routebeschrijving van Bert. En ja, daar staat ie, het houten paard. Het is precies zoals Bert het heeft beschreven. Meerdere keren per week passeer ik nu dit houten paard, en dan brom ik bij mezelf, ‘het is een houten paard…….een paard…… van hout’.