Franse flirt

Tarbes, de hoofdstad van de Bigorre. Met zijn ruim 40.000 inwoners een redelijk grote stad voor Franse begrippen. Maar naast de stoeterij, in het leven geroepen door de alom bekende Napoleon, heeft deze stad niet veel charme. Maar goede brocante vind je er wel, dus dat is dan nog de enige reden om deze stad regelmatig te bezoeken.

Ik was op zoek naar een oude kist, bij voorkeur een legerkist, die ik wilde gebruiken voor de bruiloft van een vriendin. Ik had al een tijdje lopen zoeken, maar mooie kisten zijn erg gewild, dus lastig om een goede te vinden. Maar daar in Tarbes, zag ik hem. Bij een kraam stond de kist op de grond, met daarin nog allemaal troepjes, voor een gewillige koper. ‘Ik heb interesse in die kist’, gaf ik aan bij de kraamhouder. Een man van rond de 50, die mij weifelend aankeek. ‘Hij is niet te koop’, zegt hij. Maar de aanhouder wint. Als ik aangeef dat ik de kist wil, en dan ook de spiegel en een kastje van hem wil kopen, is hij ineens bereid om te luisteren. ‘Bon!’. Een package deal wordt besproken, maar ik moet daar nog even over nadenken. ‘Je moet het doen, hoor’, zegt de vriendin die vandaag is meegegaan. ‘Het zijn prachtige spullen, en die kist is te gek’. Ze heeft gelijk. Ik ga terug naar de kraam en spreek de man aan. ‘Ik wil graag de kist, de spiegel en dat kastje, zoals net besproken’.  De man kijkt mij vragend aan en doet alsof hij mij voor het eerst ziet. Nou zal het zo zijn dat mijn eerste indruk niet altijd direct verpletterend is, maar kom op, ik was er 10 minuten geleden. Dat kan je dan toch nog onthouden, lijkt me. Ik kijk mijn vriendin verbaasd aan. Dan verschijnt ineens een hoofd vanonder de tafel vandaan. Hetzelfde gebruinde,verweerde hoofd, met diezelfde charmante grijze haardos. Ik schiet in de lach. ‘Het zijn er twee!’, roep ik tegen mijn vriendin. Hij legt zijn broer uit dat hij me net heeft gesproken. We beginnen te lachen. Meer mannen scharen zich om de kraam. Of iemand moet helpen de spullen naar de auto te brengen? Die Franse charme, dat blijft toch heerlijk. Maar wij, als twee zelfstandige dames, zijn natuurlijk weer stoer en zeggen dat ons dat prima zelf lukt. ‘Waar staat de auto?’, vraagt een man, die zich inmiddels ook bij het tafereel heeft aangesloten. Hmmm, goede vraag. We zeggen dat we het ook niet meer precies weten, maar we vinden het wel. De mannen beginnen te lachen. Er ontstaat een geflirt bij de kraam. We nemen de spullen onder onze arm en als we weglopen, vraagt de laatste man nog snel tussen neus en lippen door of ik met hem wil trouwen! Wat een winst vandaag: precies gevonden waarnaar ik op zoek was, én een huwelijksaanzoek in de pocket. Quelle belle journée!