Le Village Emmaus

Net neergestreken in Pau. Ik moet mijn weg nog zien te vinden: waar zit die goede Franse bakker, waar moet ik zijn voor een goed stukje vlees, waar kan ik bloemen kopen, zoals je die in Nederland vindt, maar het belangrijkste van alles: waar vind ik oude troep?. Al in de eerste week heb ik diverse brocante markten bezocht. Iemand die ik ken via de school van mijn dochter hoort van mijn liefde voor oude spullen. ‘Ben je al bij Emmaus geweest?’, vraagt ze. Wat blijkt, de grootste Emmaus van Frankrijk bevindt zich hier, binnen handbereik! Daar moet ik heen.

Hallen vol

Ik rijd de parkeerplaats van de Village de Emmaus op. Alleen dit is al indrukwekkend. Alsof je naar de Efteling gaat, zo groot. Op mijn weg naar de ingang zie ik een crèperie, een kleine kruidenier, een kinderboerderij, een recycling straat……Bij het hek van de ingang staat zo’n 80 man, bijna kwijlend en klaar om hun slag te slaan. Als de poort opengaat stap ik het dorp binnen. Mijn mond valt open. Is dit echt, of ben ik in paradijs beland?

Hallen vol oude meubels, boeken, servies, vazen, kleding. Je kan het zo gek niet bedenken. In de ‘grote hal’ vind je de mooiere stukken. Maar ik word vooral gegrepen door de straten buiten. Onder gammele afdakjes vind je hier oude deuren, spiegels, rolstoelen, inklapbedden, ondersteken, toiletpotten. 

Sommige spullen staan al een tijdje buiten en het weer heeft zijn gang kunnen gaan: verweerd en beschimmeld. Maar wie een goed oog heeft vindt hier altijd wel wat tussen. Mijn oog valt op een nachtkastje. Aan één van de medewerkers vraag ik de prijs. Deze man heeft duidelijk een zwaar leven gehad. Als hij gaat praten schrik ik bijna van zijn hese, doorrookte stem, waarschijnlijk aangelengd met liters whiskey. Leonard Cohen zou er jaloers op zijn. Ik ga akkoord met zijn prijs. Onderhandelen is hier geen optie.

En nu?

En dan volgt een knap staaltje proces-werk.  Je moet wel wat doen om uiteindelijk het meubelstuk in bezit te krijgen. Eerst krijg ik een onooglijk, niet te lezen, handgeschreven bonnetje. Met dit bonnetje moet ik naar de centrale kassa, waar met dranghekken de juiste looproute wordt aangegeven. Overigens kan ik hier alleen met contant geld of een cheque betalen. Vive la France!

Inmiddels heeft een andere medewerker van Emmaus mijn meubelstuk opgehaald met een winkelwagentje en deze in een hal bij de parkeerplaats afgeleverd. Zodra ik heb betaald mag ik met het bestempelde bonnetje mijn meubelstuk op gaan halen bij de afhaalhal. Zo ben ik even bezig, maar ook hier geldt, net als in de rest van Frankrijk:  geduld is een schone zaak, en de Fransen zijn dol op procedures!

Maar hee, mij hoor je verder niet klagen hoor. Ik ben ‘très content’ met mijn nieuwe aankoop. En één ding weet ik zeker, hier ga ik vaker terugkomen!